Дождж і сьлёзы на твары.
Ноч гатуе гарбату.
Недзе за Менскам пажары,
Ідуць да Менска атрадам.
Танкі, салдаты і дзеці,
Рады парадам на плошчы.
Я свае косьці ў пакеце,
Вязу на аўтобусе ў Рошчу.
Мёртвыя вуліцы Менска,
Схаваныя дымкаю сьвята.
Тонкай, празрыстаю лескай,
Горла сьціскаюць заўзята.
Шэрым вільготным натоўпам,
Людзі са спальных раёнаў.
Крочаць дамой у катакомбы,
Глядзець «трапіканак» і «клонаў».
На ціхім прыпынку ў Рошчы,
Са мной павітаецца Колас.
І я дачакаўшыся ночы,
Як цень сігану пад аўтобус!
|
|
